Tam 40 sene önce geldim bu şehre,
Henüz 24 yaşındaydım,
Anlatırım hep,
Balkondan baktım.
“Neden böyle karanlık ki?” dedim.
Sonra alıştım.
Havasına suyuna,
Etrafına,
Dedikodusuna,
Güvenilirliğine,
Kalleşliğine,
Kardeşliğine,
Dostluğuna,
Düşmanlığına,
Tanıdım,
Tanıdığım için bu şehirden hiç korkmadım.
Gittim ama terk etmedim.
Döndüm ama şikayet etmedim.
Adım attım selamlaştım.
Sevdim bu şehri,
O da beni…
Sevdim.
Sonra alıştım.
Tren düdüklerinde tüttürdük tiryakiliğimizi,
Bırakamadım.
Değiştim.
Değiştik.
Trenler gitti.
Şehrin içinden geçerken evime el sallayamadım.
Kalbim kırıldı.
17 Ağustos’ta onunki de,
Deli kızın bohçası gibiydi hayatımız,
Hep yeniden yeniden inşa edilmek,
Ana yollar,
Tren yolları,
Kaldırımlar,
O ve ben,
Durup durup yollarımızı kazdık,
Kazdık,
Yaptık,
Yeniden kazdık.
Yeniden yaptık.
Trenler gitti.
Öksüz kaldık.
İkimiz de terk edildik.
Bize ait değildi nedense artık
Bu yeni yollar,
Bu yeni hayat,
Artık tren geçmiyordu şehrin içinden,
Benim içimden de…
Baktım tanıdık bir yalnızlığı paylaşıyoruz onunla,
Birbirimize değil yeni hayatımıza alışmaya çalışıyoruz.
Baktım.
Hava kapalı.
Sordum.
“Biraz depresifsin sanki neden?”
“Bıktım.” Dedi.
“İstemeden değiştirilmekten”
“Hiç kapatılmayan bir şantiye şehir olmaktan bıktım.”
“Bir bırakabilsem kendimi,”
“Bırakıp gidebilsem,”
“Hoooop” dedim.
“Yok öyle yağma.”
Ben gitmedim.
Sen nereye?
“Hadi gel!
Aynanın karşısına geçip saçlarımızı tarayalım.
Dağınığız ya!
Toparlanalım.
“Hadi!”
“Hem dedikodu da yaparız biraz.”
“Noooolmuş biliyor musun?”
Boşveeeer!
İçimiz değilse de haritadaki yerimiz aynı nasılsa,
Bak!
Trenler selam gönderiyor sahilden sana,
Öyle deme!
Gözden ırak olan gönülden de ırak olmuyor bazen,
Yarın birinci çançanda buluşuruz seninle,
Hani sana ilk geldiğim gün,
Eski otogarda otobüsten inmiştim ya!
Hani aval aval geçitten geçerken çançan kafama inivermişti ya!
Orada…
Ağlama lütfen ya!
Aaaaaa!!!
Su koyveriyorsun ama,
Hadi tut elimi de,
Yukarı mahalledeki mor salkımların altına gidelim.
Haber gönderdiler,
Seni özlemişler.
Hadi İzmit! Hadi!
Tut elimi!!
Tut!
NASIL ARANDI: #birgülyürüker #köşe #köşeyazısı #köşeyazarı #izmit #arkeorganizasyon #tutelimiizmit #izmit #köşeyazısı #izmitçarşı #kocaeli
Pandemiden beri bir yerlere gidememenin sıkıntısı içinde kıvranırken, ‘Oh nihayet bitti’ deyip, Kuzey Işıkları’na niyetlendim. Savaş çıktı. Ama aklımda Petra. Derken ‘Haydi İtalya’ya gidelim’ dediler. Vize krizi çıktı. Kimse vize alamadı. Ama aklımda Petra. Dedim ki ‘Birgül aklındaki için eyleme geç, Ercan Turizm şirketinin sahibi Haluk Ercan’ın başının etini yemeye başla.’ Hemen her gün tek kelime ‘PETRA’ diye mesaj çektim. Sonunda oldu.
