İtiraf edin!
Gerçekler can yakar.
Ve biz sırf canımız yanmasın, iç huzurumuz bozulmasın, zihnimiz bizi yiyip bitirmesin diye gerçekleri kendimize itiraf etmekten hep kaçınıyoruz, öyle değil mi?
Çünkü kabullenmek çok zor.
Çünkü ‘kendimiz’ mükemmel varlıklarız!
Hata yapmayız!
Sorunun ana kaynağı olamayız!
Yolumuza taşları kendimiz dizmiş olamayız!
Değil mi?
O iç sesimiz en kısık haliyle ‘Hatalı olan sensin, şurada şöyle davransaydın bugün bu halde olmayacaktın(k)’ dediğinde içimizde kopacak o fırtınadan kaçmak için bahanelerin, yargıların ardına saklanırız.
Halbuki kabullenmek; hayatı kolaylaştıracak, ilişkileri yoluna koyacak, nefes almanın aslında çok daha güzel olduğunu bize kanıtlayacak, mutlu olmanın sırrını keşfetmemizi sağlayacak.
Bir bilsek, bir anlasak…
Mutlu olmak için mükemmel olmaya gerek yok, iyi-kötü ne varsa kabullendiğiniz, kendinizi yargılamayı öğrendiğiniz anda zaten mutlu oluyorsunuz.
Başarısızlıklara bahane bulmak yerine nedenlerini araştırmak ve hatalarımızdan ders çıkarmak olgunlaşmamızı sağlar, kişisel gelişimimizi hızlandırır.
Hatayı, suçu başkasına yıkmak düpedüz kolaycılıktır.
Bu tip insanlar, dünyanın en mutsuz ve memnuniyetsiz insanlarıdır.
Ne işlerinde, ne aşklarında, ne ikili ilişkilerinde mutlu olma şansları yoktur.
Ve elbet mutlu olmak kabullenmekle, kabullenmek de kendi içine yolculuk etmekle mümkün.
Bir zamanlar ‘Nasıl olacak o yolculuk?’ diye sorardım kendi kendime.
Tabii, her şeyin bir metodu var.
Hayatı deneyimleyerek öğreniyoruz değil mi?
Hiçbirimiz alim ya da zalim olarak doğmuyoruz.
Pürüpak bir insanken öğrendiklerimiz, deneyimlerimizi bizi ya alim ya zalim yapıyor.
Kendini keşfeden insandan zalim çıkması imkânsız.
Kendini keşfeden, kendi bulmacasını çözen insan ‘arınan’ insandır.
Kötülükten, kinden, nefretten, sevgisizlikten, fesatlıktan, egodan, bencillikten arınmaktır kendini keşfetmek.
Lao Tzu’nun bir sözü vardır; Bin kilometrelik bir yolculuk tek bir adımla başlar…
O adımı atmak için kimse geç kalmış değil.
Mutlu olmak için bir adım yeter…
