Bilmem denk geldiniz mi dün akşam izleyenlerin yüzünü güldüren bir haber vardı kanallarda.
Sonu gelmek bilmeyen bir alacakaranlık kuşağından geçtiğimiz; kötülüğün, ölümün, karanlığın içinde yolumuzu bulmaya çalıştığımız şu sıkıntılı dönemde ruhuma ilaç gibi gelen bir haber…
O kadar hoşuma gitti ki sizinle de paylaşmak istedim.
Efendim, olay şu:
Ramazan Akgül Derince Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde çalışıyor… Temizlik görevlisi.
Kazandığı parayla kendi yağında kavrulmaya çalışan birisi, Ramazan Bey.
Hem evini geçindirmenin hem de 80 bin lirayı bulan kredi borcunu ödeyebilmenin derdinde…
Bir eli yağda, bir eli balda yaşayanlardan değil sizin anlayacağınız, ekonomik zorluklar içinde.
Ramazan Akgül, önceki gün işten çıkarken hastanenin otoparkında bir cüzdan buluyor.
Etrafta kimseyi göremeyince, bir irtibat numarasına rastlarım umuduyla cüzdanı açıyor, bir de bakıyor ki içinde tam 7 bin 200 TL var… Neredeyse 6 aylık maaşı kadar.
Ne yapıyor dersiniz?
‘Bu parayı bana Allah gönderdi, zaten sahibinin numarası da yok’ deyip yoluna devam etmek; hiç değilse 3-5 ay rahat yüzü görmek yerine durumu hemen hastane yönetimiyle polise bildiriyor.
Kısa bir araştırmanın ardından, cüzdanın aynı hastanede tedavisi tamamlanan Erdoğan Özcan’a ait olduğu anlaşılıyor ve para, sahibine teslim ediliyor.
***
Şimdi diyeceksiniz ki ‘ne var bunda, zaten olması gereken de bu.’
Haklısınız, hem de çok…
Ama içinde bulunduğumuz dönemde yaşama sevincimizi baltalayan; moralimizi, motivasyonumuzu düşüren öyle çok olayla karşılaştık ki Ramazan Bey’in hem davranışı hem de cüzdanı sahibine teslim ederken söyledikleri bana hala iyi insanların varlığını hatırlatınca içim umutla doldu.
“Asgari ücretle çalışıyorum, 80 bin lira borç ödüyorum. Yani borç ödemenin ne demek olduğunu biliyorum.
Hastaneye gelen insan, dertli insandır… Parayı bulunca, kim bilir hangi garibanın parasıdır dedim.
Parasını kaybettiğine çok üzülmüştür diye düşünerek hareket ettim, bir an önce sahibini bulmak istedim.
‘Ağlayanın malı gülene yaramaz’ derler… Belki o paranın yeri vardır, kötü bir şeye sebep olmak istemedim.
Ben insanlık görevimi yaptım” dedi.
Öyle nahif, öyle iyi niyetli, o kadar içtendi ki…
Cüzdanın sahibi mi… Elbette o da çok mutlu oldu.
Ramazan Bey’in numarasını telefonuna ‘kardeşim’ diye kaydetti.
‘Bundan böyle dara düşersen, önce bana gel’ dedi.
Ramazan Akgül, bu insani yaklaşımından dolayı hastane yönetimi tarafından takdir belgesiyle ödüllendirildi.
Belki yaptığı iyiliğim maddi bir karşılığı olmadı ama torunlarına göğsünü gere gere gösterebileceği bir gurur belgesi oldu.
Hepimize çevremizde hala iyi insanlar olduğunu ve bu kadar kötülüğe rağmen, dünyanın onların yüzü suyu hürmetine döndüğünü hatırlattı.
İçimizi ısıttı…
Sağ olsun… O insan olmanın gereğini yerine getirdi, Allah da onun işini hep rast getirsin inşallah.
Milletçe bir tuhaf olduk, arkadaş…
Ortalığın bu kadar karışık olmasından galiba, durup durup bir yerlere kafa atasımız var.
E, kafa bu… Fazla darbe aldıysa demek ki bazılarımızda beyin iyice hasar görmüş.
Dün mesela, twitter’da ‘SelamunAleykümYasaklasın’ diye tag açmışlar.
Bunu akıl eden arkadaş nasıl bir değişikse artık, resmen ve alenen ‘selamun aleyküm’ demek yasaklanırsa, ülkede bir şeylerin düzeleceğine kanaat getirmiş.
Aslında kendisine kızmak istedim…
“Her işimiz bitti, sıra Allah’ın selamına karışmaya mı geldi” demek istedim.
Twitter’a girsem de “Kadının kahkaha atması günahtır diyen zihniyetle, selamün aleyküm yasaklansın diyen zihniyet aynı derecede hasta iki beynin farklı belirtisidir” yazsam diye de içimden geçirdim.
Ama sonra baktım, ortadaki mesele o kadar saçma sapan ki ne sinirlenmeye değer ne de ciddiye alıp üzerinde konuşmaya.
Yine de bu tag’i üretebilen arkadaşa şunu söylemek isterim:
Komiksin… Hem de çok komik.
O halde şimdi saçma sapan önerilerini yavaşça yere bırak ve aşağıdaki yasaklara bir göz at.
Bak, millet ne güzel yasaklar uyduruyor… Sen de biraz kafayı çalıştır da adam gibi saçmala bari.
