Seslerdir,
Kokulardır,
Tatlardır hatta…
Kimi zaman aniden bir ses gelir kulağınıza,
Çocukluğunuza dair bir zil sesi duyulur içinizde,
Şimdilerde elektronik ya!
Teneffüs zilleri,
Öyle değil,
Hizmetlinin elindeki demir çanın,
Yankılanan sesidir anılar,
Dingi dingi dong,
Dolaşır durur okul koridorlarında,
***
Sestir işte,
Çıkar ansızın bir an bir yerde,
Guguk kuşudur,
Yattığınız odanın dışındaki,
Akasya ağacının dalından uyandırır sizi,
Guguuuuk guk,
Mekan değişir birden,
Zaman değişir,
Taaa içinizden gelen bir derin nefes,
Tir işte zaman,
***
Anılar,
O nefes kadar kısa,
O nefes kadar geçici,
Gelir ve geçer aklınızdan,
Ama acıtır.
Ama gülümsetir.
Ama…
Zamanın salıncağında,
Bir gider,
Bir gelir insan.
Tutamaz zamanı.
Koklar.
Duyar.
Tutamaz.
***
Peki ya şarkılar,
“Gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar”
Babam.
“Kimseye etmem şikayet, ağlarım ben…”
Annem.
Değil midir?
Koku deyince annelerimizin kokusu gelmez mi aklımıza,
Güvenli bir liman,
Bir kokuyla nasıl şekillendirilirse öyle.
***
İçinde yaşayan insanların,
Pişirilen yemeklerin,
Kısaca yaşanılan her şeyin kokusu,
Değil midir evleri ev yapan,
Siner duvarlara,
Sevinçlerin,
Acıların,
Hüznün kokusu.
***
Tatlar,
Peki!
Hiç unutulur mu nenelerinizin sizin için yaptığı,
Yemeklerin,
Bir daha hiç geri gelmeyecek tatları,
Ben,
Babaannemin benim için pişirdiği,
Fırında dolmanın tadına ulaşamadım hiç,
Anneannemin yaptığı kıtır ekmekli,
Makarnanın tadına da,
Aradım.
Aradım.
Hatta dilimin ucunda lezzeti,
Burnumun ucunda kokusu,
Yoktular.
***
Öyle de…
Körü körüne anı tutkunu değilim ben,
Olmayın siz de,
Demek istediğim.
Sadece,
Görüntülerden ibaret değildir anılar,
Demek istediğim ben,
Sadece görüntü,
Yani birkaç fotoğraf bırakmak istemiyorum,
Küçük kara balığıma,
Bir koku,
Bir tat,
Bir şarkı.
“İşte gidiyorum çeşm-i siyahım…”
***
Ölümlüyüz son kertede,
Bir hoş seda bırakabilirsek,
Bu gök kubbede,
Anlık bir ses,
Anlık bir tat,
Anlık bir koku…
Demek istediğim,
Sadece görüntüler değildir anılarımızı oluşturan.
Pandemiden beri bir yerlere gidememenin sıkıntısı içinde kıvranırken, ‘Oh nihayet bitti’ deyip, Kuzey Işıkları’na niyetlendim. Savaş çıktı. Ama aklımda Petra. Derken ‘Haydi İtalya’ya gidelim’ dediler. Vize krizi çıktı. Kimse vize alamadı. Ama aklımda Petra. Dedim ki ‘Birgül aklındaki için eyleme geç, Ercan Turizm şirketinin sahibi Haluk Ercan’ın başının etini yemeye başla.’ Hemen her gün tek kelime ‘PETRA’ diye mesaj çektim. Sonunda oldu.
