Ben en çok baharları severim.
Sonbahar ya da ilkbahar hiç fark etmez.
Her ikisi de yeni başlangıçları çağrıştırıyor.
Doğanın kıpırdayışı insana yansıyor.
Bahara kayıtsız kalmak imkânsız.
Yenilik ve değişim, doğa gibi insanoğlu için de kaçınılmaz.
Doğa nasıl ki değişime karşı koyamıyor ve aylarca giyindiği kıyafeti çıkarmak zorunda kalıyorsa insan da gerek bedensel gerek zihinsel gerekse ruhsal olarak yapışıp kaldığı her ne varsa önünde sonunda bırakmak, kenara atmak zorunda.
Başka çaresi yok.
Bu hayata bir kez geliyoruz.
Unutma!
Bir ‘sen’ daha yok; yaşamın bahşettiği güzelliklerin tadını çıkarmaya bakmalı.
Tabii, biz insanlar inatçı varlıklarız.
Öyle alışkanlıklarımız, bağımlılıklarımızı kolay kolay terk edemiyoruz.
Bir şeylere yapışıp kalmakta üstümüze yok.
Çünkü korkuyoruz.
Korku çok güçlü bir duygu.
İnsana geri adım attıran, dümdüz, çiçekli bir yola koyulmasını engelleyen yegâne duygu.
Yeni bir dünyanın kapılarını açmaktan o kadar korkuyoruz ki ‘değişim’ kelimesi bile bizi ürkütüyor.
Biri ‘Değiş’ mi dedi, hemen kaçacak delik, sığınacak bahaneler arıyoruz.
Değişmek demek; alışkanlıkları terk etmek demek.
Sana zarar veren, seni yavaşlatan insanları, olayları, durumları geri atmak demek.
Değişim, yeni bir karakter, yeni bir dünya, yeni bir ruh, yeni bir düşünsel dünyayı keşfetmek demek.
Bana göre bir insanın değişmesi uzaya çıkması kadar önemli bir olay.
Bizim için çok küçük olan bir adım aslında karşı taraf için büyük bir adımdır değil mi?
İçimizdeki uzayı, bilinmeyeni keşfetmek bir şey kaybettirmeyecektir aksine kazanmak garanti bu keşifte.
Maya Angelou’nun güzel bir sözü var; Öğrendim ki hayatı her iki elinizde beyzbol eldiveni, tutmaya hazır yaşamamalısınız… Bir şeyleri geri atabilmeniz gerekmeli…
İşte bahar; yeni dünyalar keşfetmek için ikinci bir şans.
Zararlı duyguları, zararlı insanları, zararlı olayları, zararlı düşüncüleri, zararlı ‘seni’ geri atmak için vakit gelmedi mi sizce de…
Yapmamanız gereken tek şey size bahşedilen şansı geri atmamak!
